comiendo las yemas de la tarde
las flores del paraiso
En Compostela pode un homeescoller óboe e docísimo cor ao contrapaso,
decaer nos tremendoiros
(VIBRA, CORAZON GASTADO!)
tenra especie de prantas espirais
e añuca ou seixo de xogar antre os dedos.
Pode pedra luída
alzarte sobre sí coma un guerreiro
é proclamado rei de oucas e carballeiras vellas.
En Compostela pode un vento duro
estremecer o corazon da Europa campesina
que todos temos dentro sen decilo.
En Compostela soan polonesas,
nacionalmente, en moitos plenilunios
cabo de trasparentes ollos, mortos,
e un barroco de bronce ergue paxaros de duro marmore
e oubear oubean os couselos
nas murallas de San Martiño Pinario.
En Compostela, enfín,
compañias de mortos compañeiros
comen caldo insumiso na lembranza ilustrada
(VOTO POR VÓS: ROSALIA, PONDAL, FARALDO)
das cabezas alzadas.
En Compostela esta 9o que perdemos
e vai nacendo noutros e esto é o grande milagre
(UNHA LAPA LENE, UNHA CANDELEXA!)
da conciencia desta patria
conservada en pequenos corazóns
ardentes con fogo doceque non morre.
En Compostela soterraron a semente
chamada Xohan Xesus Gonzalez. porta
dun futuro suntuoso e proletario
que avanza cara a nós con alboroto
e vénme o arreguizo somentes de pensalo e de amalo.
En Compostela estamos
moitos xa para sempre derrotados.
de CONTRA MAQUIEIRO
Proletario non o esquenzas
Maquieiro hogano é plenitude tersa
with plena usura
limpo coma o design
é o resplendor no ecrán da computadora
cando apaguemos e saímos
non o esquenzas un pelícano dorme na pantalla.
Meu século meu século
aquel no que fun nado so as bombas
disparos controlaban pre min canto de brece
en congostras que lindaban cos eidos maternos /Ourense
século meu de mortos dimanantes
de acción e do ditado de Maqueiro.
de extravagantes
1972-2003
INTIFADA
Nin mel, nin datiles, nin leite.
Apaña mozo, pedras
do granito de Derryen Cangas.
Que Renteria che poña vésperas nos ellos.
Alí esta a svastica
de David, vergoña.
Que o deserto e os seus xenetes mortos
veña no teu socorro, mozo.
Apaña pedras, fillo,
e quetaas entre a camisola e o ventre.
Leve o cantazo
cheiro nas súas micas a árabe colérico.
Non collas, mozo, rosas;
nin as escuras de Damasco nin as macias de Alexandría,
rosas sen arrecendo.
Pilla pedras, adolescente de nardo que non escancia copas
en ningunha qasida.
Érguete, sigue, bate, abáteos, insurrecto.
Expulsa Sión de Celanova,
mozo nacional-popular de Palestina escrava.
Nin mel, nin datiles, nin leite.
Dispara, mozo, pedras.
Estiven a escoitar as raiceiras
e saíume Seoane.
Berrei eu:
-Eih, dureza dos séculos;
veleiquí os ares nús.é a tarde.
Repúxome Seoane ollos abertos de nenos mortos,
estronicio de nécoras, estratos,
limpas fouces de amor e filamentos,
luras, porcos mariños e distancias.
A tristurs alagoume.
Luís Seoane fixo a voce menos palida:
-Ao pé do Pindo, a fin, o mar: é Perez Porto.
-Acordan naus nas veas -respondinlle-
e os ollos do crepúsculo traen pétalas de sombra.
e proseguiu Seoane desde a esquina do loito:
-O ancestro está connosco, considera as súas armas,
cheira o laberinto, todo e signo nas pedra
eu púxenme:
-Con certeza
estan feitos con avós os eidos.
-Olla- insistiu Seoane-
que en cada cruceiro se proclama a donicela
e tés petos de almiñas nos pulsos;
que fechás no corazón policromado
un estuche de rostos con anguria.
-É Perez Porto, dixen.
Virouse enton Seoane
asubíodo vento na area de Carnota.
Cáseque nen sequera
falou estralos ou lumes ou luzadas,
nen tremecer de pulsos proletarios
no dominar metálico das cousas.
Cando descía o sol
polas bandas de outrén da tarde aceda
era de viño o mar, e de Seoane.
Esta Perez Porto.
Castañas arregañadas ourizo ou túa boca
Infiel cando xa non resistes
E pillas coa mao da alma a arelar das navallas
E córtaste por dentro eses son pinchos de Outona
Que che espeto en cada ollo pra sangrares
E en Outono amiga ódiasme e reloucas
De ferida nos ollos ou que diga ceguiña cega
De lástima de póstema de ludre de refugo
DE VOCE NA NÉBOA
GALICIA
GALICIA, longa praia, estesa e negra,
soia e esquiva, con pesados corvos,
senlleiras píllaras, vento coriscante
e a morte e o baleiro en todo o longo.
de Con pólvora e magnolias
Sentarame ben chorar nesta noite
porei irlanda vilanova dos infantes dúas rosas no ferrol de ferro
e os teus ollos infideles no gume do crepúsculo
intentarei porme diantre de min por unha vez
e deixar nas portas bandeiras esfarrapadas pimentel e sirgos rotos
sentarame moi ben chorar e unha paipa
darame ese ton o'casey cuando fillos de carne miña e non de pedra pómez
desfanse en abalorios antre os deos
sentarame moi ben un arreguizo en leito de metal e só
sei considero entendo e nembargantes
a botella do docisimo augardente de non ser home
(xunta á man
sentarame moi ben un descarregar horror e certa insania
porque teño un cabalo que nunca tiven a este crepúsculo
sentaranme moi ben diante dos ollos cóbregas e detalles de acibeche
que digan son eu só pérdome cinza desesperado vento foula
sentarame chorar polo meu pasado eu coma alabastro
ergueito nos abrentes illa loubada de cristal cunqueiro
naturalmente naturalmente sentaranme ben paipa e alcool
doces entregues cousas chinas enquistadas lacas e coma sedas e
(cerdeiras
e o negro fondal do viño que perdemos onte
sentarame de azul o que non digo
chorar e contemplar no teito horrendo que se comba a creba
presencia impar de partes túas que endexamais me deches
e sú`peto tremendamente macstiofain onda a miña aldea e os amigos
ou calquera cousa rompida e moi veciña
reclamando cecais nai ou patria celta ou simplemente pedra
without usura certas mediodías
calquera cousa do que non ten sombra
digo que irmáns non teño nesta noite
digo que estou a chorar só coma quen canta
e cego o canto contra o gran silencio que estala e trae un tiro no bandullo
Me sentará bien llorar esta noche...
Me sentará bien llorar esta noche
pondré irlanda vilanova dos infantes dos rosas en el ferrol de
hierro
y tus ojos infieles en el filo del crepúsculo
intentaré ponerme delante de mí por una vez
y dejar en las puertas banderas desgarradas pimentel y sedas rotas
me sentará muy bien llorar y una pipa
me dará ese tono o'casey cuando hijos de carne mía y no de
piedra pómez
se deshacen en abalorios entre los dedos
me sentará muy bien un escalofrío en lecho de metal y solo
sé considero entiendo y sin embargo
la botella de dulcísimo aguardiente de no ser hombre junto a
la mano
me sentará muy bien un descargar horror y cierta insania
porque tengo un caballo que nunca tuve y este crepúsculo
me sentarán muy bien delante de los ojos culebras y detalles
de azabache
que digan soy yo solo me pierdo entre ceniza desesperado
viento harija
me sentará bien llorar por mi pasado yo como alabastro
erguido en los amaneceres isla alabada de cristal cunqueiro
naturalmente naturalmente me sentarán bien pipa y alcohol
dulces entregadas cosas chinas enquistadas lacas y como sedas
y cerezos
y el negro fondo del vino que perdimos ayer
me sentará de azul lo que no digo
llorar y contemplar en el techo horrendo que se comba y quiebra
la presencia impar de partes tuyas que jamás me diste
y súbito tremendamente macstiofain junto a mi aldea y los
amigos
o cualquier cosa rota y muy vecina
reclamando quizá madre o patria celta o simplemente piedra
without usura ciertos mediodías
cualquier cosa de lo que no tiene sombra
digo que hermanos no tengo en esta noche
digo que estoy llorando solo como quien canta
y ciego el canto contra el gran silencio que estalla y trae un tiro
en el estómago.
De "Con pólvora y magnolias"
Versión de Eloísa Otero y Manuel Outeiriño
http://www.lasfloresencarnadas.com-a.googlepages.com/losco%C3%B1osenflor